01 december 2006
ISAF TFE BG-2

Het Bataljon voerde als 17 (NLD) Battle Group G.F.P.I. van begin december 2006 t/m eind maart 2007 de missie ISAF uit in de Afghaanse provincie Uruzgan. Voor de missie werd het bataljon versterkt met o.m. de Bravo Compagnie 12 Infbat RvH, Verkpel 11 Tkbat, Vmdpel 14Afdva, alsmede met vele collega’s van andere eenheden uit het land. Voor de eerste keer na lange tijd waren er ook weer mariniers bij het regiment gevoegd, omdat het Observer, Monitoring and Liason Team (OMLT) aanvankelijk onder bevel van het bataljon stond. De bataljonssamenstelling zorgde voor vele extra koorduitreikingen. Met trots droegen allen gedurende de uitzending het invasiekoord. 
De Charlie Compagnie zou in ongeveer dezelfde periode de missie EUFOR uitvoeren, zodat het gehele bataljon gedurende een aantal maanden op uitzending zou zijn.

Het bataljon had als opdracht de Afghaanse autoriteiten te helpen in het creëren van een stabiele en veilige omgeving, zodat het land verder opgebouwd kon worden. Het was hierbij van belang om vooral de Hearts and Minds van de bevolking te winnen. Dit werd gedaan door veelvuldige en veelal meerdaagse patrouilles uit te voeren en daarbij vooral in gesprek te komen met de bevolking. Kerntaak van het bataljon was hierbij de veiligheid van de collega’s van het Provinciale Reconstructie Team te verzorgen, zodat zij hun werk konden doen. Corruptie, onvoldoende en ongetrainde politie, de weinige aanwezige, doch betrouwbare soldaten van het Afghaanse leger (ANA) en de tegenstand van de Taliban waren uitdagingen, waar het bataljon mee te maken kreeg.

Het gros van het bataljon (staf, Acie en Dcie (Acie 12 Infbat RvH)) opereerde uit vanaf Kamp HOLLAND in Tarin Kowt; de Bravo Companie en het grootste deel van de SSVcie vanaf Kamp HADRIAN in Deh Rawood. Beide kampen waren nog in opbouw zodat de eerste periode nog geïmproviseerd moest worden. Om het uitvoeren van patrouilles te vergemakkelijken en het contact met de bevolking te vereenvoudigen, werden twee patrouillebases ingericht en door het regiment gedoopt: POENTJAK en VOLENDAM. 

Het bataljon was voor de missie van verschillende voertuigen voorzien. Naast de vertrouwde YPR beschikte men ook over Patria’s, Bushmasters, Fenneks en open-MBs. Direct na aankomst werden de eerste patrouilles al zowel bereden, uitgestegen en te voet uitgevoerd. Dat niet alle Afghanen even blij met ons waren, bleek wel uit de raketten die op Kamp HOLLAND en POENTJAK werden afgeschoten en het aantal gevechtscontacten, dat de patrouilles kregen tijdens hun optreden. Nu betaalde de lange en intensieve voorbereiding op de missie zich uit en mede daardoor (en een grote dosis krijgsmansgeluk) konden de mannen en vrouwen van het bataljon zich meer dan staande houden. 

Langzaamaan werd de situatie voor de bevolking er toch beter op en vooral in de omgeving van Deh Rawood waren onze mensen in staat de contacten met de plaatselijke autoriteiten en de bevolking sterker te maken en uit te breiden. In de omgeving van Tarin Kowt is het de gehele uitzending onrustig geweest. De Taliban moest constateren dat zij in een direct vuurgevecht niet tegen onze mensen waren opgewassen en zij nam in toenemende mate de toevlucht tot het leggen van geïmproviseerde explosieve (IED), waarbij verschillende gewonden vielen. Een triest hoogtepunt hierin werd bereikt op 19 januari toen een zelfmoordaanslag met een auto plaatsvond en een intensief vuurgevecht ontstond, waarbij vijf zwaargewonden vielen. Naar aanleiding van zijn optreden bij dit gevecht ontving Sergeant Maurice Visser op 7 oktober 2009 een dapperheidonderscheiding op de KMA te Breda.

Hetzelfde peloton werd op 20 maart, tijdens hun laatste verplaatsing terug naar Kamp Holland nogmaals getroffen door een zelfmoordaanslag met een auto, dit keer gelukkig zonder slachtoffers aan onze zijde. Op hetzelfde moment verleende de Bcie in Deh Rawood humanitaire noodhulp omdat de rivier plots uit zijn oevers was getreden en de bevolking het vege lijf voor het opkomende water moest zien te redden; een voorbeeld van hoe het bataljon haar taken onder zeer uiteenlopende omstandigheden moest uitvoeren. De vele (meerdaagse) patrouilles, het soms extreme weer (hitte en koude) en de veelvuldige gevechtscontacten met de Taliban, maakte dat de werkdruk hoog was. Dit werd wel bewezen door het feit dat zelfs de regimentsjaardag op het laatste moment geen doorgaan kon vinden i.v.m. uit te voeren operaties. 

Rond eind maart/begin april 2007 roteerde het bataljon uit en kon tevreden terugkijken op een intensieve en bewogen missie. In deze missie heeft de Fuselier van vandaag bewezen ook onder zware omstandigheden zijn mannetje en vrouwtje te staan en heeft het Regiment haar faam weer waargemaakt.